Wyspa fantazji

 Dzisiaj jest okrągła 10- rocznica śmierci mojej babci. Mojej kochanej i jedynej jaką znałam. 10 lat temu pierwszy dzień września dla mnie zaczął sie o 5.00 rano. Przyniósł złe wiadomości. Czułam sie jakby mi się świat zawalił. Nie umiałam sobie poradzić z tym , że babcia odeszła. Zasnęła cichutko i spokojnie, na szpitalnym łóżku, a mój mąż trzymał ją za rękę. Miał wtedy dyżur.  Pierwsze dni były ciężkie. Mówili mi bliscy , że czas leczy rany. Nie chciałam wtedy tego słuchać. Dzisiaj przyznaję im rację. Czas leczy rany, ale nadal mi brakuje mojej Babci. Babci , która nauczyła mnie jak trzymać igłę w ręce i wyszywać, która nauczyła mnie robić na drutach i na szydełku. Z szydełkiem już dawno się pożegnałam. Na drutach powstało wiele swetrów, ale od kilku lat też już tego nie robię. Teraz tylko wyszywam. Po Babci została mi jedna cenna pamiątka (nie myślę tu o wymiarze materialnym); obraz który wyhaftowała jeszcze przed drugą wojną światową. Dzisiaj 69 rocznica wybuchu wojny więc obraz ten ma ponad 69 lat. Jest w oryginalnej ramie , mimo, że jest już mocno podniszczona, ale dla mnie ma znaczenie sentymentalne.