Z opóźnieniem , ale przeczytałam.

Miałam przeczytać w długi majowy weekend książkę z wymianki-

"96 Końców Świata",

ale nie udało się.

A to dlatego, że udało mi się namówić tatę na przeczytanie książki.

Odkąd tata zachorował na Alzheimera to przestał czytać. Dlatego tak się cieszę, że zaciekawiła go książka i cierpliwie czekałam , aż przeczyta.

Jak wiadomo przy tej chorobie, czytał powoli, ale ze zrozumieniem.

A dla mnie to wielka radość.

 

 

"To jest książka o tych, którzy odeszli i o tych, co zostali. O ich bólu, lękach, cierpieniu, o tym, jak radzą sobie z pustką. Literacka stypa, podczas której zmarłych wspomina się dobrze, a mówią o nich ci, którzy ich kochali..."

 

 

W książce znalazłam wiele odpowiedzi na nurtujące mnie pytania.

Inaczej spojrzałam na tę katastrofę, nie oczami żądnych sensacji dziennikarzy, ale oczami najbliższych ofiar katastrofy.

 

Książkę czyta się ciężko, przepełniona bólem i łzami rodzin ofiar, żałobą,

a jednocześnie przybliża niektóre osoby, znane z telewizji ,

a także osoby do tej pory anonimowe, z książki dowiedziałam się jakimi byli ludźmi na co dzień, jak byli postrzegani przez normalnych ludzi z otoczenia.

 

Nie znoszę polityki i dlatego z ciekawością przeczytałam tę pozycję, bo jest to książka o tragedii, o ludziach, bez polityki, bez tych wszystkich spekulacji, którymi karmiły nas media.

 

Książki nie da się przeczytać od deski do deski jednym tchem.

Psychika nasza nie jest w stanie tego znieść. Czytając łzy same płyną po policzkach. Dla osób wrażliwych nie polecam rozdziału , w którym są opisy jak odbywały się identyfikacje, jak wyglądały rzeczy odnalezione w miejscu katastrofy.

 

Jednak mnie książka zainteresowała bardzo się cieszę , że ją dostałam i mogłam przeczytać.